Washi, mijn Ducorps kaketoe dame, is niet bepaald een vlotte prater. Niet dat ik hierop gehoopt had hoor, het praten is voor mij niet zo belangrijk, al probeer ik natuurlijk wel hier en daar een woordje uit mijn gaaitjes te schudden . Zoals iedere gaaienmens zit ik dan hun naam te herhalen in duidelijke lettergrepen (je weet wel: Wa - Shi, Ka - to, El - i - ot ), en hoop ik hen allemaal te leren 'I love you' en 'kusje' te zeggen, of wat ze ook willen oppikken. Washi begon een tweetal maand geleden echt duidelijk verstaanbare woordjes, althans voor ons trotse kaketoe ouders, te uiten. 'ha wel, Washi, schatje, mama' behoorden al snel tot haar dagelijks repertoire, naast uiteraard haar eigen brabbeltaaltje, die wat dat betreft, net zo schattig is om naar te luisteren. Ze bootst perfect de intonatie van gesprekken na, gooit zich in de strijd als mensen rond de tafel een discussie aangaan en dat zorgt dan ook voor hilarische momenten.
Ik heb niet zoveel geluk wat pratende gaaien betreft. Katootje kan heel wat woorden, maar weigert te praten tenzij ze absoluut zeker weet dat er niemand haar kan horen. Als we in de buurt zijn krijgen we enkel het gerinkel van het microgolfbelletje, het lopen van water dat uitgeschonken word in een glas (wat ze doet zodra ze ziet dat we een fles vastnemen of een glas op tafel zetten), een eentonig fluittoontje of 'tok'. Tok betekent dat mensen te dicht bij haar komen, en ze schaamt zich niet om dat woordje te gebruiken, vreemd genoeg. Af en toe, met de nadruk op héél af en toe, krijg ik de eer en het genoegen dat ze haar naam eens luidop zegt (en als ze dat doet, spreekt ze het zo mooi en fijnzinnig uit, met een heel mooie, warme stem) maar onze communicatie, althans de mondelinge, verloopt voornamelijk zo: ik doe de deur van haar kooi open in de ochtend, ze stapt op mijn hand en ze likt met haar tongetje langs de rand van haar bek (een gebaar die ze waarschijnlijk heeft leren nabootsen van iemand die zijn lippen bevochtigde) en dan fluit ze even. Ik zeg haar gedag, fluit terug en dan krijg ik een scheet geluidje, waarbij ik traditioneel even 'oh Katootje' giechel en dan, le moment suprème, krijg ik een kusgeluidje . Dit is altijd hetzelfde ritueeltje en zal voor de komende dertig jaar waarschijnlijk niet veranderen. Verder dan dit gaat het verbale niet, Kato doet er hardnekkig het zwijgen toe, haar grijze roodstaart ambitie gaat niet verder dan deze woordjes en geluiden en dan mag ik eigenlijk nog blij zijn dat ze het geblaf van onze honden niet eindeloos nadoet!
Onze blauwvoorhoofdamazone spreekt een mondje Spaans, al houdt hij meestal koppig het bekje stijf dicht. Ik zet vaak 'youtube' op, maak hem diets dat blauwvoorhoofden echt wel goede praters zijn, maar Elliot knijpt zijn oren dicht. Voor zijn grote liefde - Washi - wil hij nog wel eens uitbarsten in een prachtig Spaans woord zoals 'ariba' of 'ola papa', maar het is echt kwestie van hem te betrappen.
Ons zonneparkietje, hoewel de luidste van onze kleine gevederde kudde, is ook niet van plan om grootse dingen te zeggen... zij roept het liever in haar eigen aratinga taaltje uit en het moet eerlijkheidshalve gezegd, we begrijpen haar perfect!
Zo komt het dus dat onze kaketoe, algemeen beschreven als geen kundige orators, nog de meeste woorden op haar repertoire heeft staan dan al de gaaien samen. Althans, dat was zo, tot onze Lori van de blauwe bergen arriveerde... Lori's zouden ook een mondje kunnen praten, maar Frodo heeft het niet begrepen op onze taal. Hij kwettert en kwinkelt er luidruchtig in zijn eigen schril lori taaltje op los, en herhaalt zo om de paar seconden zijn hoog 'wieee' geluidje, dat hij gebruikt voor alles wat hem opwindt - en aangezien àlles hem opwindt, gebruikt hij dat geluidje dus zowat de hele dag door Kijk, het kostte me een dik pak maanden om Washi een paar zuur verdiende woordjes te leren brabbelen, maar Frodo hoefde slechts 12 uur in haar nabijheid te vertoeven om alle woordjes gelijk de kaketoe-vergeethoek in te kieperen en te vervangen door... ja hoor, het schrille 'wieee' toontje. Na 24 uur had ik niet één lori, maar twee lori's, die als volleerde chatterboxen met elkaar communiceren! Washi is de lori taal nu helemaal machtig en geloof me, ze weet hier gretig gebruik van te maken. Vrolijk tettert ze er op los, en ik merkte deze ochtend hoe ze, net als Frodo, nu ook al het lori hupseltje gaat nabootsen. Met zijn tweetjes hoppen ze op de rugleuning van onze zetel achter elkaar aan, vrolijk 'wieee' gillend
Ik heb nog één kansje te gaan... aangezien ik een witbuik caique heb besteld, is er een kleine mogelijkheid dat deze gekkerd me zal verblijden met enkele woordjes. Al vrees ik ervoor, hoor. Als hij het geschetter van Washi en Frodo hoort, vrees ik dat alle hoop verloren is en ik naar alle waarschijnlijkheid zal door het leven moeten gaan met drie hoppende lori tateraars
Caramba!!!