Hoi allemaal,
wat fijn dat ik dit forum gevonden heb!
dat als eerste!
maar natuurlijk heb ik een probleem anders zou ik hier niet zijn
het volgende is het geval:
Ik en mijn man hebben een blauwvoorhoofdamazone van 8 jaar oud, Kenny.
We hebben hem gekregen toen hij een week of 8 was dus toen hij nog pap kreeg met de spuit. Kenny is helemaal tam, we konden de gekste dingen met hem doen. Tot op een bepaald moment en wanneer en waarom dat begonnen is weet ik eigenlijk niet meer. We dachten dat het de puberteit was maar opeens begon ie mij aan te vallen, zo'n landing op mijn hoofd en bijten naar mijn handen.
Hij is bijna elke dag uit zijn kooi, eet dan mee door eten uit mijn mond te pakken terwijl hij op mijn schouder zit, hij praat veel, ziet er fantastisch uit.
Maar.....
Een vriendin van ons, die hier redelijk vaak is, is nu zijn maatje geworden, alle dingen die ik vroeger met hem deed doet ie nu met haar. En dat is al eens eerder gebeurd, bij een andere vriendin.
Ik kan dat dus helemaal niet hebben, ben ik heel eerlijk in.
Wat doe ik hier aan?
Hem er niet meer uitlaten als zij er is?
Natuurlijk zijn mijn man en ik een beetje huiverig voor hem geworden, misschien dat ie dat aanvoelt. Hij heeft ons immers al flink te pakken gehad. Maar hij komt nu alleen nog maar bij ons zitten als zij er niet is.
Hoe krijg ik hem weer mijn maatje?
En niet (of ook, maakt me niet uit) alleen van de visite?
Wil ie ons jaloers maken of heeft het meer te maken met de angst? Dezelfde angst die de genoemde vriendin overigens haar hele leven lang heeft gehad, tot ze met Kenny omging.
Misschien heb ik dingen weggelaten maar ja, een notedop is het ook niet echt geworden
wat fijn dat ik dit forum gevonden heb!
dat als eerste!
maar natuurlijk heb ik een probleem anders zou ik hier niet zijn
het volgende is het geval:
Ik en mijn man hebben een blauwvoorhoofdamazone van 8 jaar oud, Kenny.
We hebben hem gekregen toen hij een week of 8 was dus toen hij nog pap kreeg met de spuit. Kenny is helemaal tam, we konden de gekste dingen met hem doen. Tot op een bepaald moment en wanneer en waarom dat begonnen is weet ik eigenlijk niet meer. We dachten dat het de puberteit was maar opeens begon ie mij aan te vallen, zo'n landing op mijn hoofd en bijten naar mijn handen.
Hij is bijna elke dag uit zijn kooi, eet dan mee door eten uit mijn mond te pakken terwijl hij op mijn schouder zit, hij praat veel, ziet er fantastisch uit.
Maar.....
Een vriendin van ons, die hier redelijk vaak is, is nu zijn maatje geworden, alle dingen die ik vroeger met hem deed doet ie nu met haar. En dat is al eens eerder gebeurd, bij een andere vriendin.
Ik kan dat dus helemaal niet hebben, ben ik heel eerlijk in.
Wat doe ik hier aan?
Hem er niet meer uitlaten als zij er is?
Natuurlijk zijn mijn man en ik een beetje huiverig voor hem geworden, misschien dat ie dat aanvoelt. Hij heeft ons immers al flink te pakken gehad. Maar hij komt nu alleen nog maar bij ons zitten als zij er niet is.
Hoe krijg ik hem weer mijn maatje?
En niet (of ook, maakt me niet uit) alleen van de visite?
Wil ie ons jaloers maken of heeft het meer te maken met de angst? Dezelfde angst die de genoemde vriendin overigens haar hele leven lang heeft gehad, tot ze met Kenny omging.
Misschien heb ik dingen weggelaten maar ja, een notedop is het ook niet echt geworden
Comment